Vulgata

Sarai autem uxor Abram non genuerat ei liberos; sed habens ancillam Aegyptiam nomine Agar,

dixit marito suo: "Ecce conclusit me Dominus, ne parerem; ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios". Cumque ille acquiesceret deprecanti,

tulit Agar Aegyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare coeperant in terra Chanaan, et dedit eam viro suo uxorem.

Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns despexit dominam suam.

Dixitque Sarai ad Abram: "Inique agis contra me; ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quae videns quod conceperit, despectui me habet. Iudicet Dominus inter me et te".

Cui respondens Abram: "Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est; utere ea, ut libet". Affligente igitur eam Sarai, aufugit ab ea.

Cumque invenisset illam angelus Domini iuxta fontem aquae in deserto, ad fontem in via Sur,

dixit: "Agar, ancilla Sarai, unde venis et quo vadis?". Quae respondit: "A facie Sarai dominae meae ego fugio".

Dixitque ei angelus Domini: "Revertere ad dominam tuam et humiliare sub manibus ipsius".

Et dixit ei angelus Domini: "Multiplicans multiplicabo semen tuum, et non numerabitur prae multitudine".

Et dixit ei angelus Domini: "Ecce, concepisti et paries filium vocabisque nomen eius Ismael, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam.

Hic erit homo onagro similis; manus eius contra omnes, et manus omnium contra eum; et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula".

Vocavit autem nomen Domini, qui loquebatur ad eam: "Tu Deus, qui vidisti me". Dixit enim: "Profecto hic vidi posteriora videntis me".

Propterea appellatur puteus ille Lahairoi (id est Viventis et Videntis me); ipse est inter Cades et Barad.

Peperitque Agar Abrae filium; qui vocavit nomen filii sui, quem pepererat Agar, Ismael.

Octoginta et sex annorum erat Abram, quando peperit ei Agar Ismaelem.